Yazarımız Nizamettin Kutlu'nu duygusal kaleminden...
Unutur muyum…
O gece, annem beni telaşla uyandırmıştı. Kalk oğlum baban iyi değil dedi. Alelacele yataktan fırladım. Babacığım, salonun bir köşesinde oturmuş, titriyordu. Korkmuştum ne oluyordu. Baba nasılsın dedim ama vücudundan çeşme gibi su akıyordu. Evet, bir kalp krizi geçiriyordu…
Hızlıca hazırlandık. Vakit gece yarısı. Binaya da yeni taşınmıştık. Arabamız yoktu. Ümraniye Atakent’in ilk sakinlerindendik. O saatte kimi çağırabilirdik ki. Binanın yarısı boştu. Araba yok gibiydi. Zaten doğru dürüst kimseyi de tanımıyorduk. Dışarı çıktık. Hafif yağmur atıştırıyordu. Mustafa Kemal’e kadar yürüyecektik. Kriz geçirirken, onca yolu yürümek…
Taksi yok minibüs yok. Yeni yerleşim yeri. Sokaklar karanlık. Babamı sırtıma alayım dedim. Kabul etmedi. Kendisi güçlü ve kuvvetli birisiydi. Yağmur da çiselerken, yavaş yavaş Mustafa Kemal mahallesine indik. O zaman bugünkü köprü de yoktu. Zavallı babacığım aslında hiç yürütülmemeliydi.
Meydana geldik. Terden ve yağmurdan suya düşmüş gibi olan babamı, orada bekleyen bir taksiye dindirip, Göztepe SSK hastanesine götürdüm. Acilden yoğun bakıma yatırdılar. Günlerce bekledik kapıda. Babama bakan doktorlar bu insanı, çok yormuşsunuz dedi. Bu sözü hiç unutamam. O gün ne benim, ne de çağırabileceğim bir kişinin arabası vardı. Yıl 1987. bir taşıta sahip olmak ne büyük zenginlikti.
Hastanede yatan babacığım bir hafta sonra eve geldi. Rabbim bir müddet daha ömür verdi, ancak 63 yaşında bir gece yarısı Ekim ayında kalp krizinden Mevla’sına kavuşmuştu. Ben her ambulans geçerken, bi çok sabah erken uyanırken; O günü hatırlarım. O yürüdüğümüz anları unutamam. İçim yanar. Hep içimden geçer, o gün keşke benimde bir arabam olsaydı da, babacığımı yürütmeseydim.
Şimdi belki birçok imkana kavuştuk, vasıtalarımızda oldu ama Babacığım yoktu. İçim her zaman bu acıyla yanar. Tam rahat edecek derken, rahmetli olmuştu. Doyamamıştık birbirimize…
Bu sabah yine bu duygularla sevgili babama ve tüm ölmüşlerimize rahmet diliyorum.
Ruhları şad olsun. Âmin.